Jedan od najvećih bosanskohercegovačkih pisaca i glumaca Josip Pejaković preminuo je sinoć u 78. godini.
Vijest o njegovoj smrti prvobitno je podijelio njegov sin Dejan Pejaković, a na društvenim mrežama opraštaju se brojni kulturni radnici poput Nihada Kreševljakovića, Lane Zablocki i drugih.
U posljednjoj deceniji borio se s nizom bolesti, a imao je čak 17 operacija. 2019. godine je čak kazao kako je bio otpisan, ali se uspio oporaviti.
Josip Pejaković rođen je u Travniku 1948. gdje je pohađao osnovno i srednje obrazovanje. U Sarajevu je završio Dramski studio u klasi Kaće Dorić i Josipa Lešića. Diplomirao je ulogom Tuzenbaha u predstavi “Tri sestre” Čehova i ulogom Filtosa u “Koncertu u jajetu Arabala” u režiji Kaće Dorić.
Ostvario je preko 50 premijernih uloga u Narodnom pozorištu Sarajevo, filmovima Ljudski faktor, Kuća pored puta, desetak monodrama. Značajne uloge u predstavama: “Kome zvono zvoni”, “Kuća oplakana”, “Višnjik”, “Braća Karamazovi”, “Tri sestre”, “Woyczek”, “Sprovod u Terezienburgu”, “Veliki vezir”, “Hasanaginica”, “Princip Gavrilo”, “Omer–paša Latas”, “Julije Cezar”, “Fistikovi šejtanluci”, “Kralj Lear”, “Legenda o Ali-paši”, “Dugo putovanje u noć”, “Hamlet u selu Mrduša Donja ili Hamlet zna što narod ne zna”, “Divlje meso”…
U svojoj plodnoj umjetničkoj karijeri kreirao je veliki broj uloga, a dobitnik je i brojnih nagrada počev od Šestoaprilske nagrada Grada Sarajeva 1974., potom nagrade ZAVNOBIH-a za životno djelo 1991., kao i nagrade Udruženja dramskih umjetnika BiH.
Napisao je i nekoliko monodrama i filmskih scenarija od kojih su najznačajniji: “Oj živote”, “On meni nema Bosne”, “Ljudski faktor”, “Kuća pored puta”.
Od 2001. do 2003. godine obavljao je dužnost direktora Drame NPS.
Jedno vrijeme je bio pjevač travničke rok grupe Veziri. Poslije ga je zamijenio Seid Memić Vajta. Nakon toga se posvetio glumi. Odigrao je nekoliko uloga u amaterskom pozorištu u Travniku, a poslije je otišao u Sarajevo, gdje je ubrzo postao omiljen kod publike i kritičara.
U maju 2022. godine objavio je i najnoviju knjigu pod nazivom Sevdalinka, a zajedno sa Rambom Amadeusom podnio je kandidaturu u UNESCO sa prijedlogom da sevdalinka postane nematerijalna svjetska kulturna baština.