Prvi put je sa istim predstavljen 10. augusta 1934. godine, a ime je isprva zvučalo neobično za Balkan jer se veže za Latinsku Ameriku, kako bi prvo pomislili.
No, samo ime ima dublju historiju i veže se za rodni kraj Josipa Broza Tita – Zagorje. Navodno, i sam Tito je to potvrdio rekavši da je to ‘često ime u Zagorju i nema posebno značenje’.
Ali sva priča oko Tita ne bi bila takva, da se uz njega ne vežu brojne teorije.
Kako piše u knjizi “Tito”, koju su napisali Ivo i Slavko Goldštajn, “pseudonimi su bili obavezni zbog zavjere i ustanovljeno je pravilo da čelni kadrovi ilegalaca imaju najmanje dva pseudonima.
Zapisnici šest sjednica CK između 10. i 23. augusta 1934. u rubriku ‘prisutan’ upisano je ime ‘Tito'“, navode autori i podsećaju i na druga imena pod kojim je Josip Broz djelovao, a bilo ih je mnogo, piše Nova.rs.
“Ime Tito nosim još iz perioda 1934-36. godine, ne sjećam se tačno od kada”, odgovorio je Josip Broz Tito objašnjavajući historijat svojih ilegalnih imena.
“Nije bilo nikakvih posebnih razloga što sam izabrao baš to ime. Prosto, to ime je veoma često u mom rodnom kraju u Zagorju, pa sam ga uzeo za svoj ilegalni nadimak”, prenosi Yugopapir i napominje da se iz dokumenata u arhivi Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije vidi da je Josip Broz odmah posle izlaska sa robije 1934. koristio nadimak Tito.
“Tako je do početka rata to ime postajalo sve poznatije i autoritativnije u prilično širokom krugu saradnika KPJ, iako je zbog konspirativnog načina rada bilo malo onih koji su lično upoznali Tita, a još manje onih koji su nije znao identitet koji se krije iza tog imena. Stoga je bilo prirodno da se vrhovni komandant novoosnovanog štaba partizanskih odreda Jugoslavije u ljeto 1941. potpisao kao Tito“, navode otac i sin Goldštajn.
(Vijesti.ba)